Σχεδόν το σύνολο των απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις έχουν μεταβιβαστεί σε ξένα funds που εδρεύουν στο εξωτερικό. Η έννοια των ξένων funds και το γεγονός ότι οι δανειολήπτες είναι πλέον αντιμέτωποι με αλλοδαπές εταιρίες που εδρεύουν χλμ. μακριά από την Ελλάδα δημιουργεί μια ανασφάλεια στη δανειολήπτες που έχουν ανοίγματα υπό καθυστέρηση.
Αν και δημοσιογραφικά έχει επικρατήσει να γίνεται αναφορά σε πώληση των κόκκινων δανείων σε ξένα funds, το μεγαλύτερο μέρος τη κοινής γνώμης δεν να μπορεί να προσδιορίσει επιτυχώς την έννοια των ξένων funds. Ως ξένα funds ορίζονται επενδυτικά κεφάλαια, που είναι οργανωμένα σε μορφή off shore εταιριών[1], εδρεύουν για φορολογικούς και ελεγκτικούς λόγους, στο εξωτερικό και επενδύουν σε ένα ευρύ φάσμα παγίων, όπως μετοχές, ομόλογα και απαιτήσεις χρησιμοποιώντας συχνά μόχλευση, ήτοι επένδυση πολλαπλάσιων κεφαλαίων σε σχέση με αυτά που διαθέτουν, στοχεύοντας σε απόλυτη απόδοση. Δηλαδή, τα ξένα funds ή αλλιώς κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, δεν διαθέτουν ιδία κεφάλαια, αυτά δε που είναι αναγκαία για τους σκοπούς τους συγκεντρώνονται από τους άμεσους (μεγάλα επενδυτικά σχήματα) και θεσμικούς (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες) επενδυτές, οι οποίοι, μόλις ολοκληρωθεί επιτυχώς μία επένδυση, λαμβάνουν τα κεφάλαια που διέθεσαν και τα κέρδη που προέκυψαν, τα δε funds παρακρατούν ένα ποσοστό από αυτά τα κέρδη, βάσει της συμφωνίας που είχε προηγηθεί του αποτελέσματος, η δε ανωτέρω λειτουργία τους είναι ίσως ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας στο χώρο της διαχείρισης κεφαλαίων[2].
Τα νομικά εργαλεία για την απόκτηση απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις είναι ο ν. 3156/2003 περί τιτλοποίησης απαιτήσεων και ο ν. 4354/2015 περί πώλησης και ανάθεσης διαχείρισης απαιτήσεων. Με αυτά τα νομικά εργαλεία επιχειρούν οι τράπεζες να μεταβιβάσουν τις απαιτήσεις τους σε ξένα funds, τα οποία δεδομένου ότι εδρεύουν στο εξωτερικό, αναθέτουν τη διαχείρισή τους σε εταιρίες διαχείρισης που εδρεύουν στην Ελλάδα. Ωστόσο, κατά την πώληση και ανάθεση διαχείρισης απαιτήσεων παρεισδύουν λάθη και πλημμέλειες που δίνουν τη δυνατότητα για αποτελεσματική δικαστική προστασία των δανειοληπτών έναντι των πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης.
[1]Μπώλος, Εξωχώριες εταιρείες (off shore companies) και ελληνική έννομη τάξη, ΝοΒ 2013. 940.
[2] http://pandemos.panteion.gr/index.php?op=record&pid=iid:17971&lang=el